Spektakl nawiązuje także do pochodzącego z 1982 roku futurystycznego filmu porno Cafe Flesh, w którym na skutek wybuchu nuklearnego większość ludzkości traci popęd seksualny, ci zaś nieliczni, którzy go zachowują, performują akty seksualne na specjalnie zaaranżowanej scenie, na oczach zafascynowanej publiczności.

Rozumiejąc język jako praktykę ciągłego negocjowania różnic, spektakl przygląda się analogowym technologiom komunikacji, takim jak dotyk i mowa. Intymność – przyjemność i dyskomfort płynące z bliskości – jest tutaj wystawiana na pokaz. Funkcjonuje ona, jak język wychodzący z użycia, staje się reliktem przeszłości w dzisiejszej (po)pandemicznej rzeczywistości dystansu społecznego. 

Jakich form ucieleśnionej komunikacji potrzebujemy dziś? Kto ma, a kto nie ma prawa mówić własnym językiem? Czy potrafimy zaufać naszym zbiorowym zmysłom, zanim podporządkujemy się autorytetowi wiedzy i władzy?