Za 100 lat nie będzie kolei, nie będzie włosków na ciele, nie będzie wystających żył, nie będzie jajek, nie będzie czapek z daszkiem, niestety nie będzie skarpetek, nie będzie ogni sztucznych, nie będzie teatru, nie będzie. Nie będzie teatru. Teatr okaże się zupełnie nieuniwersalny. I się skończy. Wbrew poprzednim przewidywaniom. Ale jeśli w ogóle coś będzie, to na pewno będą Matki. Także te zatroskane.

Polacy nie nadają się do wyjaśniania przyszłości tak samo, jak cała reszta świata. A mimo to z entuzjazmem rzucają się w amatorską futurologię. Samplując i remiksując dziedzictwo marudzenia, rodzeństwo Jaśminy i Piotra Polaków buduje siłę wywrotową. Set dj’ski Polaków to przewrotne zmaganie z pesymistyczną wersją przyszłości. Czy potrafią uwolnić się od czarnowidztwa własnej matki? 

Spektakl w ramach projektu Teatr 2118

Jak wyobrażasz sobie teatr za 100 lat? W ramach cyklu 2118 na to pytanie odpowiedzą artyści nowej fali polskiego teatru: Anna Karasińska, Ania Nowak, Wojtek Ziemilski i Romuald Krężel. Ich spektakle są projektami odległej przyszłości – teatralnej, ale i pozateatralej. Niejako z definicji twórcy stają wobec konieczności zaprojektowania nie tylko teatru XXII wieku, ale również społecznego otoczenia, w którym ów teatr będzie funkcjonował. Wyobraźnia artystów ograniczona jest jednym zastrzeżeniem: w ramach cyklu zakazane jest używanie słowa utopia. 2118 ma służyć wymyślaniu tego, co możliwe, a nie tego, co utopijne. Na początku XX wieku podobny trud podjęli wizjonerzy pierwszej awangardy: wymyślili coś, czego jeszcze nie było. Nadszedł czas, by powtórzyć ich gest. 2118 to także refleksja na temat naszej pamięci, jej mechanizmów, ukrytych motywacji. Co z naszej współczesności zostanie zapamiętane za sto lat? Czy my sami będziemy zapamiętani?

Tomasz Plata.