Gdy piszę zapowiedź tego spektaklu, on jeszcze nie istnieje. Jest listopad 2017, wyobrażam sobie spektakl, który widzowie obejrzą w marcu 2018, a który będzie wyobrażeniem o spektaklu z roku 2118. Jest listopad, mam oczy spuchnięte od płaczu i nie daję rady przeczytać artykułu o teorii wiecznego powrotu, przysłanego mi przez siostrę. Pierwsze napotkane dziś osoby to matka z synem na przejściu dla pieszych. Chłopiec pyta matki z niepokojem: Mamo a prawda, że Boga nie ma? Prawda - odpowiada. Noo! mówi chłopiec z satysfakcją. Mówiłem im, jest tylko śmierć. – Anna Karasińska

Trzy premierowe spektakle będą projektami odległej przyszłości – teatralnej, ale i pozateatralnej. Wyobraźnia artystów zostanie ograniczona tylko jednym zastrzeżeniem: zakazane jest używanie słowa utopia. 2118 ma służyć wymyślaniu tego, co możliwe, a nie tego, co utopijne. Idea 2118 narodziła się z prostej refleksji: zła teraźniejszość zmusza nas do myślenia o przyszłości. Na początku XX wieku podobny trud podjęli wizjonerzy pierwszej awangardy: wymyślili coś, czego jeszcze nie było. Nadszedł czas, by powtórzyć ich gest.

Przyszłość istnieje tylko w teorii, nie możemy jej doświadczyć, ponieważ istotą doświadczenia jest to, że wydarza się w teraźniej¬szości. Kiedy myślimy o przyszłości, odkrywamy, że jej obraz, który uważamy za własny, to zlepek cudzych wyobrażeń i mix motywów, które poznaliśmy wcześniej: niezliczone filmy i książki, prognozy specjalistów rozmaitych dziedzin od technologii po moralność, czy nieustannie wypowiadane w codziennym ludzkim dyskursie spe¬kulacje, oparte na lęku albo nadziei. Realizując spektakl ślizgamy się po temacie teatr przyszłości jak po wirtualnej łamigłówce. Im więcej godzin dziennie zajmujesz się wymyślaniem przyszłości, tym bardziej chcesz znaleźć się tu i teraz, i coś przeżyć.