Adam Lipszyc proponuje przyjrzeć się na nowo filmowi Bergmana, szczególną uwagę poświęcając błyskotliwemu sposobowi, w jaki szwedzki reżyser posługuje się dźwiękiem i jego relacją z obrazem. Spróbuje pokazać, jak o relacjach między schorowanymi ludźmi w opustoszałej przestrzeni mówi się za pomocą tracących sens elementów liturgii, odgłosów kaszlu, hałasu silnika samochodowego, huku wody w strumieniu, a wreszcie – za pomocą samego milczenia. Niezbędne okażą się też odwołania do wcześniejszego i późniejszego filmu Bergmana, Jak w zwierciadle i Milczenia, które często łączy się z Gośćmi Wieczerzy Pańskiej.

Tomasz Fryzeł, reżyser spektaklu na podstawie klasycznego filmu Ingmara Bergmana, wskazuje, że film szwedzkiego reżysera można i należy rozumieć nie tyle jako opowieść o załamaniu się pionowych relacji z osobowym Bogiem, ile jako opowieść o zaplataniu się i rozplataniu poziomych, międzyludzkich relacji w zsekularyzowanej przestrzeni. Z kolei odtwórca głównej roli Mariusz Bonaszewski, wskazuje na istotną rolę, jaką w spektaklu odgrywa choroba: wszyscy protagoniści, mieszkańcy owej przestrzeni, są schorowani. 

dr hab. Adam Lipszyc, prof. IFiS PAN – eseista i tłumacz, pracuje w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, uczy w Szkole Nauk Społecznych oraz na Uniwersytecie Muri im. Franza Kafki. W IFiS PAN kieruje Ośrodkiem Myśli Psychoanalitycznej. Zajmuje się filozoficznymi konsekwencjami psychoanalizy, filozofią literatury i dwudziestowieczną myślą żydowską. Ostatnio opublikował książkę Melville: Ostatki tożsamości (Warszawa, 2022). Laureat nagrody Literatury na Świecie im. Andrzeja Siemka, nagrody Allianz Kulturstiftung i Nagrody Literackiej Gdynia. Od 2019 członek kapituły NLG.