Symboliczny las jako miejsce spotkania myśliwego i potencjalnej zwierzyny, którą można zranić i tropić po śladach krwi, w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego umiejscowiony jest we współczesnym lesie – w barze, gdzie rytuał ranienia i chwytania w pułapkę jest odprawiany równie doskonale.  Melizanda (zjawiskowa rola Barbary Hannigan) jako naznaczona traumą i lękiem uciekinierka jest idealnym materiałem na trofeum patriarchalnego predatora numer dwa. 

Nigdy wcześniej w operze cisza i czas nie zostały potraktowane z taką powagą i podniesione do rangi pierwszoplanowych wyznaczników formy. Powolny i majestatyczny motyw lasu otwiera operę i wrota naszej percepcji. Odtąd zanurzamy się coraz głębiej w sferę symboli dźwiękowo-amplifikowanych przez Debussy’ego.

Zaczerpnięta z dramatu Maeterlincka symbolika układa się w dychotomie rozpościerające się na osi ciemność – jasność.

Peleas i Melizanda reprezentują życie, któremu nieustannie zagraża cień choroby i śmierci, spowijający stary ród władców tej nieokreślonej krainy;  dlatego nieustannie poszukują światła i natury. Prześwietlona światłem woda to ożywczy żywioł przemiany, w którym Melizanda topi najpierw koronę, a potem pierścień – symbole powtarzalności patriarchalnej opresji. Zapowiedź śmierci Peleasa z rąk jego przyrodniego brata Golauda opływają wody mroczne i stęchłe.

Innowator Debussy dokonuje tu całkowitej zmiany paradygmatów tonalnych – uwalniając muzykę od binarności systemu dur-moll, daje nowe rozwiązanie – wielość modalizmów. Tak uzyskana wielobarwność, oczyszczona z dominacji jednego właściwego rozwiązania, rozświetla od wewnątrz wieloznaczne tropy tej symbolistycznej opery. 

Rejestrację opery zrealizowanej pięć lat temu w wyjątkowych warunkach postindustrialnej przestrzeni Ruhrtriennale, z imponującą scenografią Małgorzaty Szczęśniak, obejrzymy z polskimi napisami według libretta przetłumaczonego przez zmarłą tragicznie w 2004 roku muzykolożkę Ewę Przybyłowicz.