Opowieść o trzech pokoleniach kobiet z jednej rodziny, które mierzą się z pytaniami o dziedziczność wstydu. Kogo i co zdarza im się porzucić, by się od wstydu uwolnić?

Wstyd to ostatnia część tryptyku teatralnego Małgorzaty Wdowik o emo­cjach. Reżyserka, wychodząc od osobistej historii, rozważa, jak funkcjonuje wstyd jako narzędzie budowania nierówności społecznych. Zastanawia się, komu przysługuje przywilej opowiadania o słabości i wstydzie i jak to robić. Wstyd to przecież moment, gdy stajemy się widoczni, mimo że nie jesteśmy na to gotowi. Do roli obserwatora intymnych relacji rodzinnych reżyserka zaprosiła Agatę Baumgart, reżyserkę teatralną i filmową, która w swojej twórczości wykorzystuje strategie dokumentalne.

Z eksplikacji reżyserki:

Przez jakiś czas ta historia była dla niej nudna. Raz już próbowała ją spisać. Kiedyś nawet kupiła zeszyt. Skończyła na jednej kartce. Na momencie, kiedy się urodziła. A przecież nie chodziło o to, że nie pamiętała. Dzięki mamie miała dobrą pamięć. Bo ta kiedy była w ciąży z nią nie dopuszczała męża do siebie. To takie zwierzęce określenie. To przecież byka do krowy się dopuszcza. Na wsi te określenia się ze sobą mieszały. I jak tak zaczęła pisać to zrozumiała, że od początku była przegrana bo nawet te zwierzęta były tam ważniejsze od nich. Świni trzeba było dać jeść a im niekoniecznie. Bo świnia jak się naje to będzie gruba i będą z tego pieniądze. A co będzie z dzieci? Na to pytanie nie umiała odpowiedzieć i tak przestała pisać.