Dla naszych przodków było oczywiste, że fantazja jest niedościgniona, że góruje nad rzeczywistością i wyprzedza ją: dzisiaj – przeciwnie – siła naszej fantazji (a więc również naszego uczucia i odpowiedzialności) pozostaje w tyle za potęgą naszego działania. Dzisiaj fantazja nie nadąża za tym, co wytwarzamy.
Günther Anders

Jak mówić prawdę w rzeczywistości spetryfikowanej wyobraźni, emocjonalnej manipulacji i powszechnej ucieczki przed odpowiedzialnością? Kto, komu i w jaki sposób miałby ją zakomunikować? Kto, kiedy i po co miałby chcieć jej w ogóle słuchać? Za skuteczność współczesnych form propagandy odpowiada nasza zachłanność na poczucie misji, narcystyczne pragnienie słuszności, nasze nieustanne dążenie do powierzchownego zaspokojenia. Nikt nie zniósłby dziś prawdy, bo ta wymaga czasu, skupienia i zgody na wyjście ze strefy komfortu. Prawda jest dziś tak nieznośna, że słychać ją już tylko na marginesach, na które zesłano wszystkich, którzy nie przytakują aktualnie obowiązującemu konsensusowi.

Spektakl nawiązuje do korespondencji między Claudem Eatherly i Güntherem Andersem w latach 1959-1961. Pierwszy był oficerem Air Force, który przekazał komendę „Go Ahead” uruchamiającą atak bombowy na Hiroshimę 6 sierpnia 1945 roku. Po wojnie, w wyniku dręczących go wyrzutów sumienia, włączył się w ruch na rzecz pokoju i kwestionował słuszność wyścigu zbrojeń, za co został umieszczony w szpitalu psychiatrycznym wbrew swojej woli. Anders był filozofem „ery atomowej”, który postanowił wesprzeć Eatherly’ego w jego walce z siłą państwa i jego ideologii. Sam jako niemiecki Żyd musiał razem z żoną Hanną Arendt w czasie wojny uciekać przed Zagładą do Stanów Zjednoczonych, przeciw którym następnie musiał wystąpić.

Eatherly, podobnie jak współcześni sygnaliści, odważył się powiedzieć coś, co miało pozostać w domyśle, poza kadrem, poza zainteresowaniem i pamięcią jego współczesnych. Dlatego właśnie z dnia na dzień z kogoś nazywanego pieszczotliwie smiling boy stał się wrogiem publicznym. Taki sam los czeka każdego, kto chciałby po prostu, bez skrępowania mówić co myśli?