Głos kojarzony jest głównie ze sferą symboliczną; ze znaczeniami przypisywanymi dźwiękom. Zapominamy, że jest manifestacją skomplikowanych cielesnych predyspozycji. Te głosy, które wymykają się porządkowi symbolicznemu są przesuwane poza nawias: co nie oznacza, że nie istnieją - jedynie, że utraciliśmy zdolność ich słyszenia. Tradycyjne praktyki kobiecego śpiewu znalazły swój ujarzmiony przez kompozytorów operowych odpowiednik w postaci wirtuozerskich arii operowych. Tam pierwotna ekstaza głosu miesza się z wyrafinowaną propagandą krzywdzącego porządku. 

Starogrecka praktyka aischyrologii, polegająca na używaniu obscenicznego języka, wywodzi się z kobiecych rytuałów. Nie istnieje współczesny odpowiednik tej praktyki - wręcz przeciwnie: wulgaryzmy i odwołania do abiektalnej strony cielesności bulwersują, gdy wychodzą z ust kobiet. 

Polityczność głosu jest ustanawiana nie tylko przez znaczenia wypowiadanych słów, lecz w równej mierze dzięki zaznaczaniu cielesnej obecności partykularnych ciał.

♦ ♦ ♦
Nowy Teatr opisuje

Silenzio! to spektakl stawiający pytania o zasadność kobiecych ról społecznych. Narzędziem do opowiedzenia historii o kobiecości ograniczanej konwencjami staje się opera wraz z towarzyszącymi jej od wieków elementami – potęgą głosu, tragikomizmem i przepychem symbolicznie zawartymi w barokowych sukniach artystek. Performerki doskonale operują żartem budując opowieść na kontrastach. Kiedy widz oczekuje, że zaczną tańczyć, one zastygają w bezruchu. Gdy liczy na poruszające libretto, otrzymuje zlepek abstrakcyjnych włoskich fraz. Tym samym tworzą feministyczny spektakl o stawianiu oporu przeciwko skostniałym regułom tego świata nakładanym na kobiety.

Silenzio! to pełne poczucia humoru przedstawienie igrające z oczekiwaniami widza i tym, co wypada kobietom.

Słowa klucze: feminizm, opera, polityczność głosu