Romantyzm to epoka, która podkreślała indywidualizm jednostki, jej wyjątkowość, a jednocześnie dążyła do utrzymania jedności narodu, wzmacniała tożsamość kulturową i solidarność społeczeństwa polskiego. Indywidualizm szedł tu w parze ze wspólnotowością, różnice z podobieństwami, bunt i sprzeciw z dążeniem do pokoju i równości. Dysharmonia prowadząca do harmonii.

Antynomiczne i oksymoroniczne, zdawałoby się, hasła Romantyzmu, dziś wydają się szalenie aktualne. W świecie opartym na deziluzji, gloryfikującym to, co namacalne, materialne, „tu i teraz”, w którym duchowość jawi się jako archaizm i wyraz zacofania, a jednocześnie szef Facebooka ogłasza prace nad koncepcją Metaverse’u – wirtualnego świata, hipotetycznej iteracji Internetu, w której za pomocą avatarów będziemy uczestniczyć w koncertach, spektaklach, spotkaniach z przyjaciółmi, będziemy mogli płakać, śmiać się, może nawet… kochać? – pytanie o poznanie pozazmysłowe, poznanie przez wiarę i intuicję, staje się zasadne.

W jakim punkcie historii jesteśmy jako ludzie w 200 lat po opublikowaniu manifestu polskiego Romantyzmu – Ballad i romansów Mickiewicza? Na ile sztuka może jeszcze być tą twórczą siłą zdolną do przeniknięcia „jądra natury” i „tajemnic serca”, o których mówił Maurycy Mochnacki?

Do współpracy zaprosiliśmy młodzież z dwóch warszawskich ośrodków:
Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Dzieci Słabowidzących im. Zofii Galewskiej oraz z Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Głuchych im. Jana Siestrzyńskiego. 

Podczas warsztatów prowadzonych w szkołach próbujemy odczytać mickiewiczowskie Ballady i romanse na nowo. Sprawdzamy, jak te romantyczne teksty rezonują w nas dzisiaj, co znaczą? Jak szekspirowskie „oczy duszy”, które Mickiewicz traktował szerzej, korzystając z dorobku filozoficznego choćby Platona, Cycerona czy św. Pawła z Tarsu, patrzą na nas teraz? 

Na jesieni wraz z obiema grupami przeniesiemy się do przestrzeni teatru, by poszukać między nami punktów stycznych, tego, co wszystkich nas łączy, ale może też tego, co dzieli, ogranicza i wykracza poza pewne oczywistości? Wspólnie podejmiemy próbę stworzenia świata, który wyrastać będzie z ziarna „czucia i wiary”.