Ponieważ traciła wzrok, babcia Tiago Rodriguesa, Cândida, poprosiła go o znalezienie książki, której mogłaby nauczyć się na pamięć, zanim przestanie móc czytać. Co jednak oznacza uczenie się tekstu „na pamięć”? Co dzieje się z opowieściami, gdy są przekazywane od osoby do osoby? Jakie są intymne i polityczne wydźwięki tego gestu?

Na zaproszenie Tiago Rodriguesa dziesięciu ochotników uczy się wiersza na pamięć. Bez kontekstu, bez przygotowań, za to przed publicznością. Każdy, rozpoczynając indywidualnie od pojedynczych słów, tworzy w miarę rozwoju sytuacji współzależny zespół, którego jedność jest warunkiem przetrwania tekstu. W międzyczasie na scenie pojawia się mieszanka różnych historii – czasami prywatnych, czasami publicznych, czasami prawdziwych, czasami fikcyjnych. Historie i postacie przecinają się, pojawiają się nieoczekiwane połączenia. Spektakl staje się poetyckim doświadczeniem kolektywnej walki z czasem i niepamięcią. To hymn dla kryjówek, w których przechowujemy momenty, teksty i doświadczenia – dzięki nim, nawet w najbardziej niespokojnych czasach, pozostają bezpieczne.

Tiago Rodrigues zachęca nas do uczenia się nie tylko „na pamięć”, ale i „z sercem”, bo – jak zauważył kiedyś George Steiner – „kiedy 10 osób zna wiersz na pamięć, ani KGB ani CIA ani Gestapo nie mogą nic z tym zrobić. Przeżyje”.

Tiago Rodrigues – portugalski reżyser, aktor, dramatopisarz i producent teatralny. W latach 2014-2021 dyrektor Teatro Nacional D. Maria II w Lizbonie. Jego spektakle są prezentowane na najważniejszych festiwalach teatralnych, w tym Wiener Westwochen i Festival d’Avignon. W 2018 roku wyróżniony prestiżową nagrodą europejską Nowe Rzeczywistości Teatralne oraz odznaczony przez Republikę Francuską tytułem Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres. Od września 2022 roku obejmie funkcję dyrektora artystycznego Festival d’Avignon.