Wszystko, co interesujące, bez wątpienia wydarza się w ciemności. Nie wiemy nic o prawdziwej historii człowieka - L.F. Céline

Jed Martin w ostatnim okresie twórczości skupił się na stworzeniu serii filmów, pokazujących w przyspieszeniu, jak Natura swobodnie pożera wyniki ludzkiego działania i sprawia, że znikają pod cichym, zielonym welonem, do czasu gdy mapy znikną pod powierzchnią terytorium.

W Shoah też powtarzają się ujęcia bezgranicznego spokoju sielankowych krajobrazów, lasów i pól, które kilka lat wcześniej były miejscem tortur i mordów, ślady ludobójstwa, zbiorowe groby schowane przez naturę, spokojne. Rzeczywistość ukryta pod inną rzeczywistością. I tak kolejne warstwy mogą ukrywać, ale nie wymażą tego, na czym je wzniesiono: ludzi uciszonych, wymarłych miast, krajów zapomnienia.

Możliwości znikające przed krajobrazem to spektakl niedostrzegalnych światów, atmosfer, myśli i wspomnień. Twórcy, przywołując ideę zorganizowanego pesymizmu, zadają pytania o koniec historii: czy w świecie, w którym każda krotochwila zasypywana jest tysiącem symultanicznych zdarzeń, cokolwiek jeszcze dzieje się naprawdę? Czy być może stało się to, co profetycznie przewidywał Guy Débord, a co zimno diagnozował Jean Baudrillard  - koniec, na który czekaliśmy, już się wydarzył - bez wybuchów i katastrof; historia nie może się skończyć, bo już się skończyła.

Twórcy eksplorują dyskurs gestów nieobecności, takich jak milczenie, czy odmowa uczestnictwa, jako formy sprzeciwu. Świadectwa osób-kulturowych fetyszów, takich jak Houellebecq, Bauman czy Preciado, mieszają się z opowieściami anonimowych świadków historii. Możliwości... zacierają granice normalności zachowań, kreślą mapy atrakcyjnych wizualnie obrazów, pod którymi kryje się dziki świat świadomości, terytorium pełnego perwersji i strachu, gdzie prawa moralne są wciąż słabe.

22 września po spektaklu spotkanie w twórcami poprowadzi Wojtek Ziemilski.

Recenzja e-teatr.pl