Kolejny koncert Chain Ensemble z cyklu Scena Muzyki Nowej rozpoczną dwa muzyczne pojedynki: w należącym już do klasyki współczesności, powstałym w 1964 roku, utworze Match Mauricia Kagela (1931-2008) perkusista będzie sędzią w starciu między dwoma wiolonczelistami. Teatralna sytuacja jest punktem wyjścia do zaprezentowania obszernego katalogu rozmaitych możliwości artykulacyjnych. Argentyński kompozytor, który w połowie lat 50. przeniósł się do Niemiec, zapamiętany został m.in. jako inicjator gatunku teatru instrumentalnego, którego jednym z pierwszych przykładów jest właśnie ten utwór.

W Meczu (2016) mieszkający i działający w Krakowie kompozytor – Maciej Jabłoński (ur. 1974) wykorzystał fragment Ferdydurke Witolda Gombrowicza ze słynną walką na miny między Miętusem i Syfonem. Zespół smyczkowy wsparty kotłami współdziała tu z dużą grupą amatorów, którzy wokalnie i aktorsko wcielają się w rolę przeciwników, zaś oryginalny tekst recytowany przez aktora, przedstawia przebieg tego jedynego w swoim rodzaju starcia. Muzyka śledzi wydarzenia, dopełniając słowo zgodnie z treścią, zaś całość uzupełniają brzmienia elektroakustyczne oraz przygotowana przez Piotra Madeja warstwa wideo, z zabawnymi animacjami o abstrakcyjnym charakterze.

Wyciszenie emocji, zwrot w stronę introwertyzmu nastąpi w utworze Struny w ziemi na zespół smyczkowy Tomasza Sikorskiego (1939–1988), „muzycznego egzystencjalisty”, jednej z najbardziej oryginalnych postaci w nowszej muzyce polskiej. Napisana w roku 1980, dedykowana Jerzemu Maksymiukowi i Polskiej Orkiestrze Kameralnej kompozycja niepokoi aurą tragizmu i zwątpienia. Jej literackich odpowiedników należałoby szukać w dziełach szczególnie przez Sikorskiego cenionych – autorów takich jak Søren Kierkegaard, Martin Heidegger czy Franz Kafka, dających wyraz pesymistycznemu widzeniu kondycji ludzkiej.

Arvo Pärt (ur. 1935), być może najpopularniejszy z żyjących twórców muzyki „poważnej”, w roku 1977 napisał utwór Tabula rasa na dwoje skrzypiec, fortepian preparowany i orkiestrę smyczkową. Składają się nań dwie części zatytułowane Ludus i Silentium. Kompozycja ta, wykonana po raz pierwszy w Tallinnie jeszcze zanim jej twórca podjął decyzję o emigracji ze Związku Radzieckiego, była jedną z pierwszych, dzięki którym muzyka Pärta stała się znana na całym świecie. Stanowi ona zarazem jeden z pierwszych przykładów charakterystycznej dla estońskiego kompozytora techniki-stylu tintinnabuli, kojarzonego z brzmieniem dzwonów oraz spokojem, kontemplacją i wewnętrznym wyciszeniem.