Człowiek jako trofeum, od dzieciństwa używany i oglądany do woli, bezkarnie, bo zgodnie z konwencją. Zwierzę trzymane w bardziej lub mniej pozłacanej klatce, przekazywane z rąk do rąk i tresowane zgodnie z potrzebami kolejnych właścicieli. Los Lulu jest pozornie lepszy niż koleżanek i kolegów z ogrodu zoologicznego, bo przez jakiś czas może pić szampana i żyć w iluzji swobody i sprawczości, a zarazem gorszy lub równie zły, bo jej niewinność od początku jest na wagę złota. Osaczające ją kłamstwo społeczne to większa klatka tworzona przez „męskie” narracje, w której ma się ona jawić jako piękny, lecz plugawy potwór, wcielenie zła, ciemne miejsce, w  którym słabosilna „męskość” składać może swoją chorobę. Gra kłamstw, pozorów i manipulacji tworzy gęsty woal, zza którego piękno Lulu ma szczerzyć kły zombie, lecz to ci wokół niej okazują się być martwi. Postać Lulu wykreowana przez Barbarę Hannigan i Krzysztofa Warlikowskiego jest uosobieniem piękna i mocy, skrajnego bólu, dobrze skrywanego pod maską cynizmu, zaskakującego poczucia humoru, uzależnienia od oprawcy, a także doskonałej tresury – tańczy na pointach, śpiewa z niezrównaną maestrią, jest w stanie doskonale wykonać wszystko, co jest w ludzkiej mocy, mimo tego, a może dlatego, że została złamana.

Obejrzymy rejestrację nowej wersji słynnego spektaklu z brukselskiej La Monnaie, przedstawienie sprzed dwóch lat, uznawane przez krytyków za operową inscenizację wszechczasów. Artyzm i przenikliwość Franza Wedekinda, Albana Berga i Krzysztofa Warlikowskiego, który spina całość szeregiem wyrafinowanych środków narracyjnych, sprawiają, że opera staje się thrillerem psychologicznym, meta-teatrum pozorów, w którym główny sprawca – będący niemal niewidzialną osią losu Lulu, jako że kryje się za jej pracowicie wymalowanym obrazem jako zdeprawowanej agresorki –  symbolizuje  zbrodniczość umowy społecznej przekształcającej niewinność ofiar w zabawkę i towar. 

Wprowadzenie: Katarzyna Naliwajek