Flâneur wędruje przez miasto bez konkretnego celu, skupia się na doświadczaniu rzeczywistości wokół. W XIX wieku Flâneurs tworzyli subkulturę, przeciwstawiali się normom społecznym i kontestowali komercyjną rzeczywistość. Flâneur, często uznawany za włóczęgę, zanurzał się w przestrzeń miejską, jej lokalny klimat, architekturę, dźwięki, kolory, przypadkowo spotkanych mieszkańców, eksplorował dzielnice na uboczu. Zależało mu na doświadczeniu intymnym i skrajnie subiektywnym. Twórcy performansu chcieli spróbować życia współczesnych flâneurów w czasach, kiedy podróżowanie jest łatwe i powszechne, a metropolie to turystyczne miasteczka, gdzie ludzie poruszają się z góry ustalonymi trasami, zwiedzają tylko miejsca oznaczone jako „ważne” i robią zdjęcia. Artyści chcieli doświadczyć czegoś odmiennego, przywrócić intymną relację człowieka z miastem. Stworzyli artystyczny zapis swoich wędrówek bez celu do Sao Paulo i Warszawy. Nie łączy ich żadna wspólna historia, Eduardo Fukushima nigdy nie był w Warszawie, Michał Borczuch nie odwiedził wcześniej Sao Paulo.