Łukasz Drewniak napisał o Procesie na teatralny.pl: „Lupa jest genialny w chwilach, kiedy brutalnie wchodzi w powieść, rozcina jej pierwszą powłokę i zagnieżdża się w środku, okrywając własne ja – pamięć, wrażliwość, osobiste tematy – scenami z początku i końca książki. Owija się nimi jak zwiędłą, naciągniętą skórą, zakrywa z twarzą i żre autora, jego prozę od środka. (…) To dalej z wierzchu jest dzieło Kafki, ale w jego środku siedzi już Lupa, to z jego głowy wyłażą na wszystkie strony aktorzy jak białe robaki, w jego domach i wnętrzach pomieszkują, on mamrocze zdania podobne to tych Kafkowskich, on żuje zadrukowane kartki, on obślinia postaci, obraca w zębach moralne i emocjonalne paradoksy”.