Płatki śniegu, liście, ludzie, rośliny, krople deszczu, gwiazdy i molekuły wszystkie łączą się we wspólnoty. To co pojedyncze nie może naprawdę istnieć. - Paula Gunn Allen, Grandmothers of the Light: A Medicine Woman's Sourcebook

Tytuł spektaklu odnosi się do oświadczenia chińskiego prezydenta Xi Jinping wygłoszonego w związku z prodemokratycznymi protestami w Hongkongu, który powiedział, że „każdy kto spróbuje podzielić Chiny, w którejkolwiek części kraju, skończy ze zmiażdżonym ciałem i pogruchotanymi kośćmi”. Jan Martens, wychodząc od brutalnego języka podżegającego do przemocy fizycznej, tworzy na scenie odę do obywatelskiego nieposłuszeństwa. To oda do buntu i wyłamywania się spod opresyjnych norm – pieśń o bezsensie postępu i gloryfikacji bezruchu.

Grupa siedemnaściorga tancerzy i tancerek – spośród których najmłodsza osoba ma 17, a najstarsza 70 lat – tworzy na scenie społeczeństwo w miniaturze. Ich taniec jest intensywny, fizyczny, narracyjny; brutalny, bezwstydnie romantyczny i zawieszony pomiędzy. W czasach skrajnych polaryzacji, członkowie grupy szukają własnego głosu w tańcu i poza nim. Każda i każdy, wspólnie, tworzą grupę odrębnych tożsamości. Jedna po drugiej zajmują miejsce na scenie tak, by zapewnić sobie niezbędną przestrzeń, ale jednocześnie – nie skraść światła reflektorów pozostałym. Towarzyszy im ścieżka dźwiękowa, na którą składają się protest songi z różnych epok – od Henryka Góreckiego przez Max Roach & Abbey Lincoln po Kae Tempest.

Co się stanie, jeśli zdecydujemy się nie podążać za tłumem?

Od 2011 roku, Jan Martens w swojej praktyce artystycznej zajmuje się sposobami w jaki ludzie wchodzą w relacje ze sobą i z czasem oraz miejscem, w których się znajdują. Zaowocowało to wieloma różnorodnymi pracami: duetem (SWEAT BABY SWEAT - 2011), spektaklami solowymi (ODE TO THE ATTEMPT oraz lostmovements – 2014 i 2018), spotkaniami z ludźmi, którzy nigdy wcześniej się nie poznali (THE COMMON PEOPLE - 2016), spektaklami grupowymi, które kipią energią oddawania się i ekstazy (THE DOG DAYS ARE OVER na ośmioro tancerzy i RULE OF THREE - 2014 oraz 2017), pracą dla młodych widzek i widzów o różnorodności oraz równości genderowej (PASSING THE BECHDEL TEST – 2018).

Jan Martens (°1984, Belgia) studiował w Fontys Dansacademie w Tilburgu, ukończył także taniec w  Artesis Royal Conservatory w Antwerpii w 2006. Praca Martensa opiera się na przekonaniu, ze każde ciało potrafi się komunikować i ma coś do powiedzenia. W każdej pracy próbuje na nowo określić relacje publiczności z performerami. Po debiutanckim spektaklu I CAN RIDE A HORSE WHILST JUGGLING SO MARRY ME z 2010 roku, jego kariera szybko nabrała rozpędu. Stworzył wiele spektakli solowych, duetów i choreografii grupowych, między innymi: THE DOG DAYS ARE OVER (2014), ODE TO THE ATTEMPT (2014), THE COMMON PEOPLE (2016) czy RULE OF THREE (2017). W sezonie 2018-2019 Jan stworzył PASSING THE BECHDEL TEST (2018), koprodukcję z fABULEUS oraz solo lostmovements, w którym zanurza się w świecie swojego przyjaciela, choreografa Marca Vanrunxt (Kunst/Werk). W 2020 roku Jan po raz pierwszy zajął się pracą na dużej scenie, by stworzyć spektakl na siedemnaścioro tancerzy pt. any attempt will end in crushed bodies and shattered bones. Premiera odbyła się 18 lipca 2021 roku na Festiwalu w Awinionie. W tym samym tygodniu premierę miało solo Martensa inspirowane polską klawesynistką Elżbietą Chojnacką. Obecnie Martens pracuje nad premierą FUTUR PROCHE, we współpracy z Opera Ballet Vlaanderen. Premiera zaplanowana jest na 19 lipca 2022 na prestiżowym dziedzińcu Pałacu Papieży podczas festiwalu w Awinionie. W nadchodzących sezonach Martens będzie łączył rolę dyrektora artystycznego GRIP oraz choreografa rezydenta w balecie Opery Vlaanderen.

Martens jest także artystą współpracującym na stałe z DE SINGEL (Antwerp, BE). Platforma choreograficzna GRIP - założona przez Jana Martensa i Klaartje Oerlemans - otrzymuje wsparcie od Rządu Flamandzkiego.

Partner: