Kiedy ma się kilkanaście lat, świat jest drogą, która może zaprowadzić wszędzie – zbiorem nieskończonych potencjałów. A co jeśli ma się kilkanaście lat teraz i tutaj, a każda droga chowa się w ciemnościach potencjalnej katastrofy?

Choć nie znikają czyste i niezmącone cynizmem plany na przyszłość, młodzi ludzie dzisiaj borykają się z bezlitosną dychotomią świata, w którym przyszło im dorastać. Mierzą się z widmem kryzysu klimatycznego, codziennie odczuwają skutki polaryzacji polskiego społeczeństwa i zadają sobie hamletyczne pytania: działać albo nie działać? Czy mamy wobec świata jakieś powinności? Jak wierzyć dorosłym, skoro nie podołali oni zadaniu „pozostawiania świata lepszym miejscem dla swoich dzieci”? Jak cały czas znajdować w sobie nadzieję? W jaki sposób wobec tych okoliczności bezwstydnie przeżywać wibrującą i ciekawską młodość?

„Grupa warszawska” to spektakl stworzony przez pięcioro warszawskich nastolatków, którego powstawanie niespodziewanie zostało przerwane przez światową pandemię. Ignacy, Zuzia, Marianna, Staś i Karolina opowiadają sami o sobie; o pokoleniu pełnym młodych aktywistów, którzy są zmuszeni znajdować bohaterów w sobie. Z ich wypowiedzi wyłania się portret dzisiejszych nastolatków, którzy mierzą się nie tylko z własnym dorastaniem podczas późnego kapitalizmu, ale także z wachlarzem globalnych i lokalnych problemów.