Tak, najpierw pieprz, potem kochaj. Najpierw mnie pieprz, a potem porozmawiajmy o miłości. Seks to ciało. Miłość to nie tyle ciało, co czas. A może miłość to ciało zatrzymujące czas?

Zawsze wyobrażałam sobie siebie na środku sceny jako bohaterkę, mszczącą się na wszystkim. Nazwij to narcyzmem, ale kto inny będzie o mnie mówił, jeśli nie ja? deklaruje Otero w FUCK ME, autobiograficznym utworze, w którym na jej polecenie pięciu nagich mężczyzn tańczy na scenie. Ona sama w tym czasie tłumaczy dlaczego już nie może tańczyć, wychodząc od historii dziadka i jego uwikłania w argentyńską dyktaturę, nie pomija operacji, którą przeszła i fizycznej degradacji. W przeciwieństwie do ich niezniszczalnych mięśni, Otero bezlitośnie opisuje upływ czasu i ślady, jakie opresyjny system pozostawił na jej ciele. FUCK ME przekracza granice między dokumentem a fikcją, tańcem a performansem, przypadkiem a reprezentacją.

Obie prace – Fuck Me i Love Me są częścią projektu PAMIĘTAJ, BY ŻYĆ, w którym Marina Otero stara się stworzyć niekończącą się pracę o swoim życiu, w której aż do śmierci sama będzie przedmiotem własnych badań.

Spektakl prezentowany był m.in. podczas Festival de Otoño w Madrycie, Festiwalu Spring w Utrechtcie oraz w Onassis Stegi w Atenach, MC2 w Grenoble. 
Otrzymał nagrodę publiczności po pokazach ZKB - Theater Spektakel 2021 w Zurichu.

MARINA OTERO (Argentyna/Hiszpania)

Reżyserka, performerka, pisarka, pedagożka. Jej prace są silnie autobiograficzne, „ja” służy jako podstawowy materiał i sposób na zawierzenie innym, oddania się w celu oczyszczenia ciała. Jej poetykę tworzą takie pojęcia jak prowokacja, pamięć, śmierć, ból, pieniądze, przemoc, czas. Tworzy projekt Pamiętaj, aby żyć, polegający na budowaniu niekończącej się pracy nad własnym życiem, który zakończy się w dniu jej śmierci.

Jej spektakle były prezentowane na festiwalach, jak Santiago a mil (Chile), Międzynarodowy Festiwal Sztuki w Singapurze (Singapur), Mess Festival (Sarajewo), FAE Lima (Peru), FIBA (Buenos Aires).  Jako performerka brała udział w kreacjach m.in. między innymi Pablo Rotemberga i Emilio García Wehbi. Jako pedagożka koordynuje warsztaty twórcze El cuerpo como obra y destino (Ciało jako praca i cel sam w sobie).