Cierpienie dzieci i dorosłych zakutych w konwencję „tradycyjnej rodziny”. Role, które na nich spadły bez ich woli. Przemożne pragnienie ojcowskiej miłości, opieki i akceptacji. Nieodczuwane już pragnienie realnej obecności matki. Tortura niespełnienia. Niespełnienie a zaburzenia. Psychoanalityk i psychiatra – najbliżsi przyjaciele kobiety. Erupcja choroby rodziny wywołana i przerwana ofiarą. Autodafe czy przypadek.

Ta operowa wiwisekcja nieudaczności rodzinnego układu oszałamia barwnością muzyczną i dramaturgicznym mistrzostwem. Leonard Bernstein byłby szczęśliwy, oglądając tę epokową realizację swojego dzieła życia, w którym muzycznej psychoanalizie poddał własną epokę i tożsamość. Właściwe mu połączenie lekkości i głębi inteligencji, czułości i poczucia humoru dopełnione zostaje metafizyczną imaginacją i społecznym krytycyzmem Krzysztofa Warlikowskiego. Wszystko zostało oprawione w eksplodujący kolorem rygor przestrzennych kompozycji Małgorzaty Szczęśniak, rozedrganych światłem Felice Ross, wideo Kamila Polaka i energetyzującym ruchem scenicznym z amerykańskimi pastiszami Claude’a Bardouila.  A pandemonium rodzinne poddane zostaje leczniczym zabiegom opiekuńczego ducha materializującego się na scenie z fantazją właściwą bytom niematerialnym. Okupiona ofiarą  z kobiety recepta na szczęście okazuje się w tym operowym reality show możliwa do realizacji. Zaskakująca coda. A truly Quiet Place.