Ostatni

Romuald Krężel

Nie wyobrażajmy sobie teatru za sto lat. Spróbujmy odpowiedzieć na pytanie, dlaczego nasza wyobraźnia nie sięga zbyt daleko w przyszłość.

Premiera: 15.02.2019 Czas trwania spektaklu: 1 godzina

Nie wyobrażajmy sobie teatru za sto lat. Spróbujmy odpowiedzieć na pytanie, dlaczego nasza wyobraźnia nie sięga zbyt daleko w przyszłość.

Premiera: 15.02.2019 Czas trwania spektaklu: 1 godzina

Dlaczego z przerażeniem snujemy teorie o życiu na Ziemi za ćwierć wieku, czemu paraliżuje nas myśl o pojutrze? I czemu sztuka ma problem z opowiadaniem o najbardziej palącej zmianie, która dzieje się na naszych oczach – czyli o zmianie klimatycznej?

Potrafimy pomyśleć o niedźwiedziu polarnym dryfującym na roztapiającej się krze, ale trudno nam wyobrazić sobie świat bez gospodarki opartej na węglu. Jesteśmy w stanie zwizualizować sobie morze plastiku, ale nie widzimy przyszłości bez ropy naftowej. W naszej kulturze potrzeba nowych opowieści, którymi tłumaczymy sobie świat: takich, które w odróżnieniu od dotychczasowych nie będą nastawiać nas przeciwko sobie i przeciwko Ziemi. – mówiła Naomi Klein 11 listopada 2016 roku, odbierając nagrodę Sydnejskiej Fundacji Pokojowej. Nadszedł czas, żeby teatr wziął na siebie odpowiedzialność za tworzenie właśnie takich opowieści.

Spektakl w ramach projektu Teatr 2118.

Aktorzy i aktorki

Informacje

  • Reżyseria: Romuald Krężel
  • Dramaturgia: Agnieszka Jakimiak
  • Wizualizacja, scenografia: Monica Duncan
  • Muzyka: Bartek Borowiec
  • Kostiumy: Maria Duda
  • Kurator projektu Teatr 2118: Tomasz Plata

Występują:

  • Ewelina Pankowska,
  • Bartosz Bielenia
  • Jan Sobolewski

Podczas pracy nad spektaklem twórcy korzystali z praktyki choreograficznej Alice Chauchat Togethering (www.alicechauchat.net) oraz inspirowali się książką Donny Haraway Staying with the Trouble: Making Kin in the Chthulucene.

W spektaklu wykorzystano następujące utwory muzyczne:

  • Ostatni muzyka i słowa: Edyta Bartosiewicz

O cyklu Teatr 2018: 
Jak wyobrażasz sobie teatr za 100 lat? W ramach cyklu 2118 na to pytanie odpowiedzą artyści nowej fali polskiego teatru: Anna Karasińska, Ania Nowak, Wojtek Ziemilski i Romuald Krężel. Ich spektakle są projektami odległej przyszłości – teatralnej, ale i pozateatralej. Niejako z definicji twórcy stają wobec konieczności zaprojektowania nie tylko teatru XXII wieku, ale również społecznego otoczenia, w którym ów teatr będzie funkcjonował. Wyobraźnia artystów ograniczona jest jednym zastrzeżeniem: w ramach cyklu zakazane jest używanie słowa utopia. 2118 ma służyć wymyślaniu tego, co możliwe, a nie tego, co utopijne. Na początku XX wieku podobny trud podjęli wizjonerzy pierwszej awangardy: wymyślili coś, czego jeszcze nie było. Nadszedł czas, by powtórzyć ich gest. 2118 to także refleksja na temat naszej pamięci, jej mechanizmów, ukrytych motywacji. Co z naszej współczesności zostanie zapamiętane za sto lat? Czy my sami będziemy zapamiętani? Tomasz Plata

Media

Zobacz także