Na pewno każdy był kiedyś w jakimś domu artystki/artysty zamienionym w muzeum. To są bardzo ciekawe i specyficzne miejsca. Pobudzają wyobraźnię swą voyerystyczną ofertą. Jakie było to biurko, przy którym pracował? Jakie miał łóżko, w którym przyjmował kochanki/kochanków? Jaki miał widok z okna? Zwykle po takich domach chodzimy z przewodnikiem, żeby nie zwędzić cennej fifki do papierosów albo niedbale odłożonych na fortepianie rękawiczek. To wtajemniczenie w intymność i prywatność jest często mistyfikowane. Zdarzają się domy artystów w całości urządzone przez złych lub dobrych kustoszy. (Byliście kiedyś w Czarnolesie?!) Mistyfikuje się też często sam artysta już za życia. 

Dziś wszyscy siedzimy w domach i bez przerwy zaglądamy do cudzych wnętrz w programach telewizyjnych, w komunikatorach.  Często widzimy rzeczy, których widzieć nie powinniśmy. Kiedy indziej kadry są starannie zaprojektowane. Najczęściej nadal obowiązuje tak zwana ściana z książek.  

Czworo twórców teatralnych, próbuje wyobrazić sobie własny dom jako muzeum artystki/artysty, własne muzeum, urządzone już po śmierci. Pokażą go tak, jak chcieliby, żebyśmy go zobaczyli: ważne dla twórcy rzeczy, które się w nim znajdują, miejsca, klimaty. Opowiedzą, dlaczego te rzeczy mają znaczenie. Jak inspirują? Od czego odwodzą, a na co naprowadzają? Jak żył bohater tego miejsca, gdzie tworzył, gdzie odpoczywał, jakie miał dziwne nawyki (pamiętacie, że Balzac przechowywał w szufladzie biurka gnijące jabłka, bo tylko ten zapach uruchamiał go do pisania?), jaki miał gust, co po sobie zostawił czy zaplanował jakieś upamiętnienie swojej osoby? Gdzie przechowuje otrzymane nagrody i wyróżnienia? Jak wygląda jego strój do pracy? 

Cztery różne oprowadzania po muzeach czworga teatralnych twórców. Jakie oblicze pokaże Susanne Kennedy? Jakie przestrzenie inspirują Krystiana Lupę? Śledźcie kanały Nowego Teatru i przekonajcie się sami!

Dofinansowano ze środków Narodowego Centrum Kultury w ramach Programu Kultura w sieci.