Było sobie raz społeczeństwo, a w nim klasa wyższa, gromadząca pieniądze, władzę i sztukę. Te atrybuty stały się jedyną siłą i przestrzenią, podniosłym obrazem sukcesu i wywyższenia, którym nie sposób się podzielić, a jeśli już to w niewielkim stopniu. I chociaż ludzie z wyżyn żyli w miejscu dającym tyle euforii i samozadowolenia, ich świat się skończył. Zabrakło im perspektyw i celu – prócz samouwielbienia i celebracji własnej potęgi. Sprywatyzowali całą europejską kulturę i zamknęli pod kluczem. Znudzenie wyparło radość. Jedyną alternatywą dla tych, którzy pragnęli zachować coś ważnego i żywego, stało się samounicestwienie. Zatem by zniszczyć rodzinę i pragnienie oraz zmierzyć się z wściekłością, oddadzą się w ręce ludzi z nizin społecznych. Gdy brakuje radości, tylko zniszczenie może wskrzesić życie.
Vincent Macaigne umieszcza akcję „Łaknąć" w siedzibie prywatnej fundacji, która zamknęła całą sztukę Europy w sejfie. Jednak autor – aktor i reżyser teatralny i filmowy – nie krytykuje ani nie obnaża tej metafory społeczeństwa zablokowanego przez własne przekonania, w którym garstka przynosi nieszczęście ogółowi. Wyrwa się ze schematu, wznosi ponad dogmaty i obsesje. Rozpaczliwie szuka odnowienia chęci do wspólnego życia, bez dawno narzuconych, wydawałoby się - naturalnych i koniecznych barier. Zwraca się do tych, którzy wyszli mu na spotkanie łaknąc odnowy, w nadziei, że uchroni ich ona od całkowitego załamania i ocali przed męką samotności.

„W dniu premiery Liza wraz z grupą znajomych wszczyna rewolucję w galerii o białych ścianach i suficie z tworzywa lekko ugiętego pod ciężarem zbierającej się na nim wody. Ta woda w końcu spadnie, jak cysterna łez, na zbieraninę istot zdruzgotanych widokiem scen, które mógł wymyślić tylko Macaigne: delirycznie odzwierciedlających szaloną współczesność, przeładowanych aż po spazmy i poszarpanych tak pięknie, że aż serce pęka. Macaigne pokazuje środkowy palec poprawności. „Łaknąć" jest odlotem dla zmysłów i szczytem nonsensu. Ale jest też czymś zupełnie przeciwnym. Istota i porywająca potęga spektaklu tkwi w dążeniu do zespolenia ze światem i oddania się najsilniejszemu ze wszystkich pragnień: by naprawdę żyć.” Brigitte Salino, Le Monde

Vincent Macaigne 
Urodzony w 1978 roku. W 2004 roku wyreżyserował pierwszy dramat „Friche 22.66”, a następnie „Requiem 3”, pierwszą wersję „Idioty”, „Hamleta” i czterogodzinny, bogaty i głośny „Au moins j'aurai laissé un beau cadavre” (Przynajmniej będę pięknym trupem) wystawiony na festiwalu w Awinionie w 2011 roku. Wystawiał również za granicą, m.in. w Chile i Brazylii. Należy do młodego pokolenia filmowców, których dzieła zaczynają być dostrzegane. Pierwszy film średniometrażowy w jego reżyserii otrzymał szereg nagród. Macaigne zaadaptował też Dom Juana z zespołem teatru Comédie Française. Jego drugi film „Pour le réconfort" (Na pocieszenie) zgłoszono do nagrody ACID na festiwalu w Cannes w 2017 w roku. Macaigne zagrał w wielu filmach, m.in.: „Tonnere” Guillaume’a Brac’a, „La Bataille de Solférino” Justine Triet, „Spotkałem ją 14 lipca” Antonina Peretjatki, a także w „Niewinne" Anne Fontaine u boku Agaty Kuleszy i Agaty Buzek. W teatrze Vidy w roku 2016 wyreżyserował opartą na powieści Dostojewskiego sztukę „Idiot! Parce que nous aurions dû nous aimer” oraz „En manque”. We wrześniu 2017 odbędą się premiery nowych sztuk Macaigne’a: „Je suis un pays” i „Voilà ce que jamais je ne vous dirai”.

Tekst, reżyseria, scenografia: Vincent Macaigne
Współpraca scenograficzna: Julien Peissel
Reżyseria świateł: Jean Huleu
Rekwizyty: Lucie Basclet
Dźwięk: Jonathan Cesaroni
Głos: Mathieu Jaccard
Obsada: Thibaut Evrard, Liza Lapert, Clara Lama-Schmit, Sofia Teillet oraz dzieci

Produkcja: Théâtre de Vidy
Koprodukcja: Théâtre de la Ville – Paris, La Villette - Paris, Tandem Scène nationale,
Holland Festival
Przy wsparciu Pro Helvetia Swiss Arts Council, Institut Français

Spektakl w języku francuskim z napisami w języku polskim.
Uwaga! W spektaklu jest głośna muzyka oraz efekty świetle / strobo.

Bilety:
Normalny 50
Ulgowy 35
Wejściówka 20
Pakiet trzech spektakli Goście Nowego Teatr 2017: Noc kretów, Łaknąć, Pięć łatwych utworów:
Normalny 120
Ulgowy 75